In drie albums tijd heeft de Haagse band Templo Diez onder leiding van zanger en songschrijver Pascal Hallibert een uitgesproken stijl ontwikkeld. Deze stijl is gebaseerd op een stevige en kundige basis van altcountry en country noir zonder zich als buitengewoon Amerikaans te profileren. Op de voorgaande plaat, Winterset, tastte de band duidelijk de verbreding naar verschillende muzikale genres af. Deze ontdekkingstocht neemt een vlucht op het huidige album, Merced, zoals ze het zelf zien; het slotstuk van een drieluik.

Ondanks dat Templo Diez er nooit op uit lijkt te zijn bijzonder toegankelijke muziek te maken, kwam de eerste twee delen veel lof toe. De captiverende stem van Pascal heeft dan ook de aanlokkelijkheid van een verderfelijk verleider. Tegen zijn enigszins theatrale sentiment valt niet te vechten. Grotendeels leunden de verdiensten van Templo Diez op die kenschetsende stem, maar op Merced is inmiddels veel meer aan de hand.

Waar aanvankelijk vergelijkingen met Sparklehorse, Woven Hand, Calexico en Iron & Wine voor de hand liggen, kent hun geluid vooral geestverwanten hier in de lage landen. Bij onze zuiderburen vinden we immers het schuchter gepresenteerde Krakow en het melodramatische Dez Mona, terwijl in Groningen de slow-core kunstenaars van Audiotransparent resideren. In het daartussenin gelegen Den Haag, benut Templo Diez met sluikse blik de iets verkleinde afstand naar het Amerikaanse westen.

Door het lage tempo en de langgerekte melodieën monden Templo Diez’s nummers vaak uit in soundscapes. Daarin zijn bij vlagen enkele wereldlijke invloeden in te bespeuren. Onder de rijke texturen gaan gruizige postrocklagen schuil die de uitgestrekte velden met gecontroleerd geweld overspoelen. Dit heeft echter een revitaliserend effect, want uit deze vruchtbare velden ontspruit ook het even bekoorlijke als bezwerende Shangri-la. Uit dit nummer spreekt de prachtige afwisseling tussen de heldere, vrouwelijke vocalen van Gloribel Hernández en de diepe stem van Pascal. Gloribel zorgt voor innig gekoesterde opklaringen in de zwaarmoedige sfeer van het schemerdonker.

Zoals gebruikelijk voor Templo Diez straalt ook Merced een zekere tijdloosheid uit, in zowel de muziek als het sobere artwork. Het is te hopen dat Merced’s voortreffelijke slot van het drieluik niet betekent dat Templo Diez in de toekomst ophoudt te zoeken naar nieuwe hoogtes. Hun muziek is geliefd gezelschap voor eindeloze roadtrips en zo liggen er voor Templo Diez zelf nog vele bestemmingen in het verschiet.

Eindcijfer: 8

(Benjamin Vis)