Constellations (My First Sonny Weismuller/Konkurrent) van Templo Diez is de tweede release dit jaar van de in Nederland wonende Fransman Pascal Hallibert. Ways And Needs Of A Night Horse van Point Quiet werd beschreven als donkere altcountry met iets statigs (zie recensie). Daarna maakten we uitgebreid kennis met de artistieke duizendpoot Hallibert middels dit verhaal. Nu is het tijd om de aandacht te vestigen op de soundscapes op Constellations. Templo Diez bestaat naast Hallibert uit Nederlanders en Italianen. Met zijn zessen zijn ze. Fraai is het contrast van de zangeressen met de donkere stem van Hallibert op L.A. #2. Op Black Top Ahead moeten we denken aan Woven Hand. Is dat een windgong? Het psychedelische Toll Of The Days wordt voorzien van wat echo. Dreigend en dreinend is Bound, dat aanvangt als iets van Ennio Morricone. Rootsinvloeden worden op dit album overspoeld door new wave. Tide is daarvan het meest duidelijke voorbeeld.

(John Gjaltema)