Soms is het verbazingwekkend hoe weinig bekendheid een band heeft. Inmiddels aangekomen bij de vijfde langspeler in de carrière laveert Templo Diez nog steeds in de marges van de Nederlandse muziekscene, terwijl de ene na de andere inwisselbare pop-act de hoogte in wordt geschoten door serieuze talentenprogramma's of de gemakkelijkst in het gehoor liggende singer-songwriter van Nederland. Dit terwijl de Frans-Nederlands-Italiaanse band al vier albums oprij de betere Americana ten gehore heeft weten te brengen en ook nu met 'Constellations' probleemloos tussen internationale genregenoten geplaatst kan worden. Natuurlijk, de band speelde op gerenommeerde festivals, kreeg plaat op plaat lovende recensies, maar groot succes viel de band nog niet ten deel. De hoop is dat 'Constellations' dit wel zal bewerkstelligen met de indringende mix van alterntieve country, pop noir en wave. Het tweede deel uit de drieluik, begonnen met 'Greyhounds', lijkt 'Constellations' vooral een weerspiegeling van een nachtelijke roadtrip, waarbij berusting en rustgevendheid hand in hand gaan. Nergens vliegt de band uit de bocht, voortdurend raast zij langs de randen van de weemoed, melancholie en getemperd verlangen. Bij voorgaande platen werd de band vaak vergeleken met Sparklehorse, maar hier raakt de alternatieve country meer aan de pop noir van Tindersticks en de donkere country van artiesten als Will Johnson en Jason Molina. Country die kreunt, sleept, brand en uit het diepste van de ziel lijkt te komen, maar vooral ook prachtig is in de arrangementen en opname. Kraakhelder in geluid zijn alle kleine details in de arrangementen duidelijk aanwezig, en komen de momenten van samenzang prachtig uit de tergende country naar voren. Het zorgt er al snel voor dat je versmelt met deze plaat, geheel opgaat in de muzikale narratief die wordt geboden Een resultaat waar enkel de ware grote tot kunnen komen, en daar mogen we Templo Diez met deze plaat zeker wel toe rekenen.

(Tjeerd van Erve)