Templo Diez opereert al sinds het begin van het millennium aan de periferie van de Nederlandse country- en folkscene. De meest waarschijnlijke reden hiervoor is dat de band van singer-songwriter Pascal Hillabert zich gespecialiseerd heeft in atmosferische nummer die wat tijd nodig hebben om in te dalen. Het zijn albums voor de fijnproever, voer voor de echte liefhebber van noir-country.

Ook op het vijfde album Constellations zijn de muzikanten van Templo Diez veel bezig met het inkleuren van de ruimtes. Opener ‘503 North’ zet de toon door zelfs helemaal geen teksten te bevatten, de ongehaaste opbouw en subtiele kwinkslagen van de zes muzikanten doen denken aan een groep schilders die samen een uitgebreid kunstwerk aan het bouwen zijn. De absentie van een basgitaar is altijd al één van de opvallendste kenmerken aan Templo Diez geweest, het dwingt de muzikanten tot het bedenken van allerlei oplossingen om de nummers vooruit te stuwen. Dit doen ze veelal door sfeervolle werelden te bouwen. Dat het album Constellations heet en een schilderij op de cover heeft kan dan ook geen toeval zijn.

Thematisch gezien is het geen vrolijke kost. Hillabert zingt regelmatig over eindes. Het einde van de wereld, het einde van vriendschappen, liefdes, vrijheid. Zinnen als “Can you face the morning” wringen wat met het lekkere zomerweer van de afgelopen weken maar worden wel op de juiste manier gebracht. Ze zorgen ervoor dat de ruimtes in de nummers veranderen in adempauzes om het gewicht van de gespreksstof even te laten bezinken.

Constellations blijft een heel album op deze lijn voortgaan, wat het voor de luisteraar soms wat uitputtend maakt. Maar het is oprecht en het is samengesteld door muzikanten die precies weten wat er nodig is om deze nummers de juiste begeleiding mee te geven. Tegen de tijd dat ‘No Time To Kill’ langzaam wegebt heb je als luisteraar echt het gevoel gehad een album lang in Hillabert’s hoofd te hebben rondgedwaald. Het is niet altijd de meest herbergzame plek, maar dat mag geen verrassing heten voor iemand die de meeste inspiratie haalt uit The Velvet Underground en Bonnie “Prince” Billy. Ze maken echter wel allen intrigerende geluidsportretten en daar kan Templo Diez ook zeker over meepraten.

(Jelle Burger)