De band Templo Diez keert na een sabbatical van vijf jaar terug met het album Starlight. De band omschrijft de sound zelf als ‘donkere rock gemengd met droompop en Americana’. Waarbij na een enkele luisterbeurt kan worden geconcludeerd dat het dromerige karakter zeker niet is verzonnen.

Na nog een aantal luisterbeurten, kan ook worden geconcludeerd dat het donkere geluid ook duidelijk is terug te horen. Zowel in de algemene sfeer van de nummers, maar ook de wat lagere (en wat donkere) stem van zanger Hallibert, komt dit naar voren. Voor dampende rocktracks, leent het album van de band zich dan weer niet.

Over het algemeen genomen, kan gezegd worden dat het vocale niet direct het sterkste punt vormt van de band. Hoewel de stem van Pascal wel kenmerkend is, weet deze niet echt te overtuigen. De vrouwelijke vocalen, welke de hoofdrol op zich nemen op More Rain On Vegas, vallen daarnaast wat weg in de hoeveelheid aan gebruikte galm.

Instrumentaal gezien kent het album dan zeker wel een aantal interessante fragmenten, waaronder het bombastische gedeelte op de openingstrack 305 South, maar ook bijvoorbeeld Night Wind en Clear Fence kennen fraaie instrumentale stukken.

Het nummer The Sound Of Waves doet bij vlagen denken aan de Amsterdamse band Moke. Zowel qua stemgeluid als ook de algehele sfeer en klankkleur van het nummer. Misschien mede daardoor dat dit nummer onder de meer favoriete tracks van het album valt.

Wanneer we het gehele album in ogenschouw nemen, is het album misschien net een beetje te rustig, misschien te dromerig, naar mijn smaak. Hoewel een nummer als Forty Seconds dan wat meer tempo met zich meebrengt en daarmee ‘anders’ klinkt, blijft het grote deel toch wat in dezelfde toon hangen.