Wie zijn slowcore ongemakkelijk en loodzwaar wil, – bij voorkeur met een zanger waar bij menigeen de nekharen overeind gaan staan – is bij het Haagse Templo Diez al jaren aan het juiste adres. Een lofzang aan de bittere zielen, desolate klanklandschappen, somber stemmende wolkenpartijen. Een donkere en intense sfeer die het middenhoud tussen de Velvet Underground en Woven Hand.

Ik staar uit het raam van mijn Zoetermeerse woonkamer. De regen klettert met luid geraas tegen de ramen en de druppels stromen als kronkelige rivieren over het glas. Het stemt mij niet vrolijk. Ook niet omdat het coronavirus zich weer van zijn hevige kant laat zien, en er nog altijd mensen vermoeden dat de overheid ons bang maakt of dat marsmannetjes de aarde willen overnemen. Op de achtergrond speelt `Starlight` van de formatie Templo Diez, De perfecte soundtrack voor mijn gevoel.

Met het nieuwe “Starlight” voltooid Templo Diez een trilogie, die zij negen jaar startte met het album “Greyhounds”. Gevolgd door het tweede deel met het in 2015 uitgebrachte “Constellations”. Magistrale droefheid met zwartmelancholische, wondermooie liedjes, die uit mijn speakers dreunen. Een album waarin je jezelf verlies. Met het mes op de keel.

(Johan Schoenmakers)