Veel liefde voor de Frans-Hagenese songwriter, multi-instrumentalist en producer Pascal Hallibert. In de Zeroes kwam hij in wisselende formaties (White Sands, Point Quiet) hij telkens voorbij, met doorgaans een ingetogen, folky tot country noir-geluid. Maar met altijd die karakteristieke donkere stem, inclusief snik, en weer een sterk album. De moeder van die bands, en eerste favoriet, is Templo Diez. Vooral derde album Merced (2009) staat nog scherp voor de geest, én in de cd-kast. Het slot van een donkergetint, wat zwaarmoedig en wonderschoon drieluik, waarmee we vol trots konden vaststellen dat Wovenhand en Iron & Wine dan wel geweldig waren, maar dat we in de Lage Landen ook goed bediend werden op slowcore-gebied.

Er verschenen vijf goede albums van Templo Diez, maar na Constellations in 2015 besloot de band tot een sabbatical. Groot was dan ook het genoegen toen we eerder dit jaar begrepen dat Templo Diez terug zou keren. Niet veel later werden we verrast door een eerste geluid met single Sound of Waves en opeens was ook het album daar. Starlight kwam 2 oktober uit, als een verlaat slotstuk van de tweede Templo Diez trilogie. De langspeler verscheen via Innerstate 65/Continental Record Services. We hadden even niet opgelet waarschijnlijk, maar konden ons ook niet aan de indruk onttrekken dat de verschijning wat onderbelicht was.

Zonde, want Starlight is wederom zeer de moeite waard, met weer een tranentrekkende, stemmige instrumentatie inclusief jankende gitaar en viool. Echt een album om op de doppen te gooien terwijl je door de druilerige, grauwe herfst fietst, of om op zondag op te zetten en de weemoed te laten indalen. Weemoed naar een tijd dat we nog naar concerten in volle podia konden, festivals mochten bezoeken, of ergens in een gezellig volgepropte huiskamer konden genieten van twee songwriters die heel, heel dichtbij kwamen. Precies daarvoor leent de muziek van Templo Diez zich ook heel goed. In andere tijden dus.

Een deel van de kracht van Templo Diez, of in ieder geval de bekoring voor ons, zat in het samenspel tussen twee krachtige stemmen: de diepe stem van Pascal en de heldere, vrouwelijke vocalen van (de helaas veel te vroeg overleden) Gloribel Hernández. Nog iets om heel blij over te zijn: dat vocale samenspel is ook op Starlight van de partij. Hallibert deelt de zang in deze carnatie van de band met Shireen van Dorp. Twee stemmen die heel verschillend zijn, uitdagen en toch mooi samenkleuren. Laat het een aanbeveling zijn om de plaat op te zetten en over je heen te laten komen.

Richten wij ons ondertussen even op afsluiter Going Surfing, waaarvan we je vandaag tenslotte de video mogen tonen. Bij de titel verwachtten we eerlijk gezegd niet direct Dick Dale of Beach Boys taferelen en daarmee kwamen we niet bedrogen uit. Het nummer is een broeierige slowburner, waarbij na anderhalve minuut de samenzang invalt en Going Surfing wat grootser opbloeit. Met de ogen dicht is het alsof we Mark Lanegan met Isobel Campbell horen, maar de ogen moeten nu juist open! Het gaat ook om de video en die is van een aangrijpende, veelkleurige en dromerige pracht. De video is gemaakt door Stift, een collectief jonge film- en videomakers uit Arnhem (die ook voor o.a. Steffen Morrison, Point Quiet en Wrangler werkten).

Pascal Hallibert over de aparte surfsong, die volgens de band ‘de eerste Slow Introspective Surf Song’ is: “Surf is een belangrijke sport in de regio waar ik vandaan kom, en ook in het mythische Amerika waar de meeste van onze songs zich afspelen. Ooit moest het ervan komen: een surfsong in Templo Diez stijl.”

(Ingmar Griffioen)