Tja ga er maar aanstaan. Een band geformeerd rond een multi-instrumentalist die in meerdere projecten een hoofdrol speelt. Een Haagse Fransman die zich op geheel eigen wijze met op Americana gebaseerde muziek bezig houdt. Zonder de andere leden van Tempo Diez te kort te doen, Pascal Hallibert is een bijzondere muzikant met een van nature poëtisch, melancholisch, intens en rustig karakter. Deze conclusie is echter geheel voor eigen rekening want louter gebaseerd op wat ik hoor in de muziek van Templo Diez en zeker ook in de muziek van “Point Quiet” één van de andere bands waarin Pascal Hallibert een hoofdrol speelt. Gegrepen als ik destijds werd door de muziek van Robert Fisher’s “Willard Grant Conspiracy” zo overkwam mij vrijwel hetzelfde gevoel bij het horen van het stemgeluid van Hallibert. Een ietwat sonore diepe licht vibrerende zang. Dominant, pakkend en sfeerbepalend in de verhalende teksten.

Templo Diez wordt in 2002 opgericht en bestaat, naast de leden van het eerste uur Pascal Hallibert, drummer Paolo Panza en gitarist Leejon Verhaeg, uit bassist-toetsenist-zanger Hans Custers en zangeres Shireen van Dorp. Tempo Diez doet in de voorbije jaren zowel Amerika en Canada als Engeland aan voor een aantal optredens. De in 2010 overleden Venezolaanse zangeres-bassiste Gloribel Hernández maakte ook enige tijd deel uit van Templo Diez. Zij zorgde met haar zang voor een extra dimensie.

Vijf jaar na het voorafgaande album “Constellations” verschijnt “Starlight”, het zesde album van Templo Diez. Alle songs zijn geschreven door Hallibert. Het typerende van dit album, maar dat geldt voor het hele oeuvre van de band, is dat vrijwel elke song gekenmerkt wordt door het net buiten de paden lopen van het gangbare. Qua instrumentatie en toonzetting lijkt het herkenbaar maar het klankbeeld wordt sterk gekleurd door de verhalende, vaak slepende, melodielijnen waar kleine onvoorspelbare wendingen in zijn geweven. Zijwaarts toegevoegde kleine klanktoetsen kleuren mee. Het lijkt op schilderen op de vierkante millimeter en het mooie is dat zelfs de meest “ruwe” songs bij nadere beluistering zeer zorgvuldig opgebouwd blijken te zijn. Tekst en muziek vormen in vrijwel elke song een eenheid en regelmatig zie ik bij het beluisteren filmische beelden voorbij komen.

Met “305 South” opent het album zeer krachtig. Geweldig naar een climax opgebouwde song en afgebouwd naar een net andere klankkleur als waar het mee begint, wat van grote klasse getuigt. “Night Wind”, een heel beeldend melodieus muziekstuk. De titel zegt in deze veel over de sfeer. Dat gaat ook op voor “The Sound Of Waves”, een song die Halliberts voor zijn dochter schreef, met een mellotronachtig maar tijdloos geluid als ondergrond. “Southern And The Dog” met een fijne atonaal jankende gitaar over een psychedelisch landschap. Heerlijk spannend sferisch nummer. “Clear Fence” voert je vanuit een verstilde sfeer via een ingetogen heftigheid weer terug naar verstilling. Op “More Rain On Vegas” zingt Shireen van Dorp een mooie ballade. Evenals destijds samen met Gloribel Hernández zorgt de ogenschijnlijke discrepantie tussen zang en muziek voor een heel fraai samengaan. “Sister” is een mooie ingetogen song waarin het genuanceerde gitaarspel voor lucht en ruimte zorgt. Een knap staaltje werk door het gebruik van klassieke Country/rock elementen ten dienste van een geheel eigen geluid. “In Times Of Madness” is een, in overeenstemming met de titel, raspende en rafelig afgewerkte melodieuze song. “Forty Seconds” een verfijnd maar verruigd slow jankend stuk muziek. Ik kan het niet anders zeggen. Heerlijk om in op te gaan. “Going Surfing” gaat er weliswaar over maar zo vertraagd dat het zingen over surfen op een heel persoonlijke manier naar voren komt. Met een mooi duet in het midden uitzonderlijk mooi.

“Starlight”: muzikale persoonlijke verhalen die gedragen je hersenpan indringen. Soms met kracht, vaker op een langzaam sluipende manier en altijd raak. Hou naast Templo Diez zeker ook alle andere projecten van Pascal Hallibert in de gaten. Ga gerust twintig jaar terug en laat je verrassen. Soms denk ik wat heerlijk dat er in de (uit)hoeken van de muzikale wereld zoveel te ontdekken valt. Soms denk ik, waarom krijgen mensen als Hallibert en de zijnen niet alle aandacht die ze verdienen. Zeg het maar. Ik geef nooit cijfers: Starlight krijgt een tien.

(Ronand Valstar)