Templo Diez – Sunland Met de komst van de van origine Franse zanger, multi-instrumentalist en singer-songwriter Pascal Hallibert is het muzikale landschap in Nederland er niet per se vrolijker op geworden, maar wel een stuk mooier. Dat begon ooit met Templo Diez in 2002, maar daar kwamen later ook allemaal topbands bij als White Sands, het vervolg Point Quiet en tevens Praise The Twilight Sparrow. De vanuit Den Haag opererende groepen hebben die heerlijke melancholie als gemene deler, hetgeen voor een groot deel door de herfstige zang van Hallibert komt. Maar de muzikale omlijsting, die ergens tussen altcountry, slowcore en Americana uitkomt, mag er ook meer dan wezen, Het laatste wapenfeit van Templo Diez was Starlight (2020), wat de afsluiter van een prachtige trilogie, waarvan Greyhounds (2011) en Constellations (2015) de eerste delen vormen. De teller van deze band staat daarmee op 6 albums.

Daar komt nu de zevende bij, te weten Sunland. Deze is vernoemd naar een Californische spookstad en is de start van een nieuwe trilogie. De muziek is geïnspireerd door de spooksteden langs de Amerikaanse staten langs de westkust (Alaska, Oregon, Washington, Californië). In heel Amerika zijn er overigens ruim 4500, dus wie weet voert de trilogie je ook nog langs andere delen van het land. Eén van de bekendste is misschien wel Bodie in Californië, maar passend voor Templo Diez zoeken ze nooit de meest eenvoudige weg. De groep, met inmiddels een Franse, Nederlandse en Italiaanse bezetting, bestaat naast Pascal Hallibert (zang, gitaar, toetsen), Leejon Verhaeg (gitaar, toetsen) en Paolo Panza (drums, toetsen, klokkenspel). Ze maken een tocht door mythisch Amerika. Je bent snel geneigd door wat je op televisie ziet anders te denken over dit land, maar de schoonheid van dit uitgestrekte land is fenomenaal. Zelf heb ik ooit ook vier weken door Californië getrokken en het is net zo indrukwekkend als rustgevend. Het nieuwe album is grotendeels geschreven gedurende de pandemie. Elk nummer bestaat eigenlijk uit een kort verhaal waarin angsten, wonden en motivaties de revue passeren. Bij het startpunt van hun muzikale reis “I Got This” laten ze heerlijk slepende, haast filmische Americana horen, waar de zang van Hallibert weer zo mooi uit de verf komt. Het is vrij minimaal en weids, als het Amerikaanse landschap, maar toch met veel subtiele details. Je gaat door stoffige straatjes waar soms tuimelgras voorbij rol, een aasgier opvliegt of een verlaten huis nog wat kraakt, maar ook langs verlaten plaatsen waar ooit goudkoorts heerste of waar de industrie wegtrok, Dat is wat de muziek oproept. De toon is gezet. Ook de overige songs, het album telt er in totaal 9 uitgesmeerd over 53 minuten, zijn tot de verbeelding sprekend en slepen zich op landerige wijze voort. Het is een contemplatieve muzikale roadtrip geworden, ingekleurd met persoonlijke verhalen en bijkomende emoties, die dikwijls voor kippenvel zorgen. Liefhebbers van onder meer Mark Lanegan, The Tea Party, Lambchop, Sparklehorse en tevens The Boss kunnen hier hun hart aan ophalen. Een meeslepend prachtalbum!