Templo Diez – Sunland

Het Nederlands/Frans/Italiaans gezelschap Templo Diez heeft zijn nieuwe album Sunland uitgebracht. Deze langspeler is vernoemd naar een Californische spookstad en telt 9 nummers die je mee op reis nemen langs verlaten plekken. Thema’s als verlies, eenzaamheid, hoop en verlossing staan centraal.

Sunland is grotendeels geschreven tijdens de pandemie en kent een filmische stijl, zoals ook bijv. Mogwai deze maakt. Dit album in één genre vangen is niet mogelijk, het bevat elementen van de new wave, post-punk, indierock, americana en ga zo maar door. Het knappe is dat alle stijlen perfect samensmelten, er is geen saaie seconde te bespeuren. De band bestaat uit Pascal Hallibert (zang/gitaar/toetsen), Leejon Verhaeg (gitaar/toetsen) en Paolo Panza (drums/toetsen/glockenspiel).

Het album opent met ‘I Got This’, een liedje waarbij je direct meegezogen wordt in die filmische sfeer. Je ziet de verlaten straten en huizen direct voor je en een gevoel van leegte ontstaat. De duistere vocalen van Pascal doen er nog een extra schep bovenop en bezorgen je kippenvel.

‘Get Away from Me’ heeft wat weg van de stijl van The National, duister maar verdomd goed. Het trage tempo, de janglesound van de gitaren en vocalen zorgen op de een of andere manier voor onrust. Aan de ene kant wil je weg van deze onrust, maar de magie van het nummer is dusdanig goed dat je blijft luisteren. ‘Ride Again’ bevat overduidelijk elementen van de americana, je waant je direct op een uitgestrekte vlakte in de Verenigde Staten met aan de horizon een verlaten stad. De gitaren op deze track zijn om je oren bij af te likken zo goed. Dit nummer kan zo gebruikt worden in een film over de verlaten plekken van Amerika.

De echo op de vocalen en de indierock sound van ‘The Right One’ geven deze track iets mystieks mee waardoor je in een spannende filmscène terecht komt. Het lijkt bij vlagen wat op de rockband Television qua sound, genieten dus. ‘Calm Down and Breathe’ kenmerkt zich door pianoklanken, zachte gitaren en de warme stem van Pascal. Wanneer de drums erbij komen krijgt het nummer een industriële ondertoon, maar nog steeds bepalen de toetsen en gitaren de sfeer.

Angst, thriller en sinister zijn de woorden die bij mij opkomen wanneer ik het begin hoor van ‘Travelling’. Dat gevoel hangt over het hele nummer heen als grijze wolken op een regenachtige dag. Die dagen vermijd je het liefste natuurlijk, maar dat gaat niet op voor deze track: je blijft gefascineerd luisteren en ontdekt bij elke luisterbeurt wat nieuws. Zonnestraaltjes zijn hoorbaar op ‘Move On’, na het vorige nummer is dat een welkome afwisseling. Het nummer klinkt meer opgetogen qua sound waardoor de grijze wolken langzaam openbreken.

‘A Subway After Dark’ kenmerkt zich ook door de zonnestralen die hoorbaar zijn, het klinkt allemaal lichter dan alle voorgaande tracks. Nog steeds blijft de filmische sfeer overeind, waardoor je geïnteresseerd blijft. Met ‘Rebirths and Rage’ sluit dit meeslepende album af. Dit nummer laveert tussen de indierock en americana, een puike combinatie die zeer goed werkt.

Templo Diez weet met dit filmische album meer dan te imponeren, deze nummers nemen je stuk voor stuk mee op een boeiend reis waar je geen genoeg van kunt krijgen.

Luistertips: ‘I Got This’, ‘Ride Again’ en ‘Rebirths and Rage’