Ik kan er slecht tegen als ik bij een concert sta, ik een band heel goed vind spelen en er maar een handvol publiek is. Als dat op een festival gebeurt waar in de andere zalen de mensen er zo ongeveer met de benen uit hangen kan ik er nóg slechter tegen. Templo Diez gebeurde het op Crossing Border. Ze stonden op Crossing Border geprogrammeerd in een soort van bouwloods waarvoor je de straat en tramrails over moest steken. Dat was blijkbaar teveel gevraagd voor de festivalbezoekers. Wie het wel gedaan had, werd beloond voor deze inspanning door middel van een heel mooi concert van de Haagse Fransoos Pascal Hallibert en zijn bandleden. Ik verbaasde me over de grote progressie die Templo Diez gemaakt had sinds de laatste keer dat ik ze zag in Ekko. De wisseling en aanvulling in de band, die maakte dat er nu vier nationaliteiten vertegenwoordigd zijn, maakte Templo Diez sterker en hechter. Winterset laat horen dat Templo Diez ook in de studio gegroeid is. Waar op debuut Hoboken nog wel wat Velvet Underground klanken terug waren te horen zijn deze op Winterset vrijwel verdwenen. De bijna onverstaanbare praatzang van Hallibert maakt dat Winterset nog meer dan Hoboken je doet denken aan Sparklehorse en door de combinatie met zijn ijl klinkende gitaarspel en rijke orkestratie heel spooky klinkt. Het zijn dan ook niet zo zeer de krachtige songs, niet dat deze slecht zijn overigens, als wel de hele sfeer van Winterset en de beelden die dit oproept die dit album zo mooi maken.

(Storm)