Enige tijd geleden bespraken we 'Alma' van White Sands, één van de projecten van Pascal Hallibert, nu is Templo Diez, ook al opgebouwd rond de in Den Haag wonende Fransman, aan de beurt. Het debuut van Templo Diez, 'Hoboken', werd aanvankelijk in eigen beheer uitgebracht, maar later onder de vlag van Muze Records uitgegeven. Voor 'Winterset' toog het gezelschap naar My First Sonny Weissmuller Recordings, waar de groep zich in het gezelschap bevindt van bijvoorbeeld King Me, ook al een band waarbij een donkere en mysterieuze sfeer op het dagelijkse menu staat.

Want net zoals bij White Sands is sfeer het sleutelwoord. De muziek van Templo Diez kun je als een warme deken over je heen trekken, vervolgens zet je met een gerust hart de wekker uit en draai je je nog eens lekker om. In een staat tussen waken en slapen hoor je de galm die ruim aanwezig is op dit album en dringen flarden teksten met moeite tot je door. Veel van de vocalen van Hallibert zijn vervormd en daardoor duurt het even voor de mist hoorbaar maakt wat er allemaal verteld wordt op deze tweede langspeler. Zo is het eigenlijk met bijna alles op dit schijfje, niets springt er echt bovenuit, de muzikanten doen niet aan muzikale krachtpatserij, Hallibert fluistert en lispelt eerder dan dat hij zingt, alles staat in dienst van de sfeer die langzaam maar zeker bezit van je neemt.

Ten opzichte van het debuut is er echter wel degelijk sprake van een aanzienlijke verbreding van de aanpak. De meeste liedjes zijn veel uitvoeriger aangekleed. Belletjes, tokkelgitaren, het glijden van de vingers over de fretten van de gitaar, toetsen, viool en een flinke hoeveelheid niet thuis te brengen geluiden geven het materiaal een veel rijkere invulling dan het wat lo-fi achtige 'Hoboken'. Ook de geluidskwaliteit is vele malen beter dan op het debuut. Transparanter en waar nodig krachtiger, zonder dat het karakter van die geluidsdeken wordt aangetast. Een goede zet en ook goed voor de variatie zijn de vocalen van Gloribel Hernández, een verkoelend windje tijdens een erg broeierige cd.

Het zijn geen gemakkelijke platen die Hallibert en de zijnen afleveren. Het duurt wel een tijdje voor de elastiekjes allemaal de juiste rek hebben. Dat is geen probleem omdat het album zich bij de eerste draaibeurten moeiteloos als vaak weldadig aandoende achtergrondmuziek laat gebruiken. Langzaam maar zeker nemen de klanken bezit van je en weet je de weg steeds beter te vinden. In een tijd waarin een grotere groep mensen Calexico weet te waarderen, zou er ook zeker meer aandacht mogen zijn voor deze donkere en dreigende variant op de nietsontziende in hitte verzengende wurggreep van de desolate woestijn. 'Winterset is een uiterst boeiende en op den duur verslavende plaat. We drukken op repeat, draaien nog eens op de andere zij en horen niet dat de telefoon gaat. Opstaan?, werken?, uhh, dat kan later nog wel.

(Roel)