Templo Diez is een vanuit Den Haag opererend internationaal gezelschap waarin Italië, Venezuela, Nederland en Frankrijk zijn vertegenwoordigd. De eerste kennismaking – debuutalbum Hoboken – laat twee jaar geleden een stijl horen vol van dromerige lo-fi met een vleugje post-rock en onwillekeurig doet het al snel denken aan Sparklehorse.

Winterset voegt aan het palet van deze verrassende band invloeden als The Velvet Underground (‘Sparkle’ heeft een tik van die molen gehad), Iron & Wine en Will Oldham toe. Zachtaardig fluisterend stemgebruik, twinkelend ingetogen spel met filmische trekjes en een zekere desolate sfeer, maken het plaatje af. Ergens ontbreekt een gevoel zoals Calexico dat oproept niet en ook met psychedelische tonen weet Templo Diez raad. Als dit beestje een naam moet dragen, komt 'slowcore post-country' aardig in de buurt.

Gezegend met een transparanter geluid dan het debuut, blijft over Winterset een uitgekiende deken van galm en ruis liggen. Verstaanbaarheid is wel eens lastig, al lijkt Templo Diez de luisteraar stiekem juist te willen uitnodigen dichterbij te komen. Vanonder een hoofdtelefoon, of met je oren vlakbij de luidsprekers, projecteert Templo Diez dan moeiteloos beelden op de binnenkant van je geloken ogen.

Verloren en desolaat ronddolen door de overweldigende chaos van een onbekende grote stad, of bijna op schoot zitten bij verandazanger in de landerige avondzon, op Winterset (vernoemd naar een plaats in het Amerikaanse midwesten) komen beide stemmingen langs. Zo is het album de ideale soundtrack bij een imaginaire moderne western; een rolprent midden tussen stad en platteland. Wie daarvan wil dromen, doet dat het best met Templo Diez als gids.

(Sven Schlijper)