Sfeer! Een en al sfeer! Dat is wat Winterset, het tweede album van Templo Diez uitstraalt. Wederom een groeibriljantje die je een aantal keer moet beluisteren wil je er grip op krijgen. Deze cd is niet zomaar het zoveelste product van een Haags collectief. Er zitten duidelijk dubbele lagen en dubbele boodschappen in het geheel. Templo Diez is niet alleen een internationaal gezelschap, maar maakt ook muziek die thuis hoort op de internationale markt.
Op Winterset gaat de band verder waar ze bij  Hoboken (2003) is geeindigd. Nog altijd is het middelpunt van de stem en de liedjes van Pascal Hallibert. Verstilde momenten aaneengeregen met gitaarerupties, dat is nog altijd Templo Diez. Je wordt meegenomen en ondergedompeld in een bad van krachtige liedjes en mooie gitaarakkoorden. Van voor tot achter en van links tot rechts blijft Winterset boeien. Niet alleen aan de composities, maar ook aan de productie en het bandgeluid is veel aandacht besteed. Samples, soundscapes en flarden Afrikaanse zang zit verborgen in enkele trackes. De heren en dames hebben het zichzelf niet makkelijk gemaakt en laten horen hoe veelzijdig de composities in elkaar steken. Het nummer Sal is zo'n voorbeeld. Gloribel Hernandez heeft hier de hoofdrol. Met haar zoete stem bezorgt ze kippevel. Tussen de nummers door zijn bandimprovisaties te horen. Ook dit is weer typisch Templo Diez. Na het luisteren van Winterset, blijf je achter met een leegte. Net alsof iets is weggehaald uit jou en maar moeilijk opgevuld kan worden.