21:00, Theatercafé de Bastaard, Templo Diez.

De zanger, een bebaarde donkerharige man, zit met akoestisch gitaar en mondharmonica naar de grond te kijken wanneer de band begint te spelen.
De klanken van de viool, de elektrische gitaar, de bas en de drums versterken het gevoel dat de zanger overbrengt met zijn treurige spel en de vocals die breken met emotie. De muziek is melodieus en passend bij een tragische dramafilm.

Heel sterk is de explosieve uitspatting in één van de wat later gespeelde nummers. Zo wordt het patroon van de doorkabbelende neerslachtigheid ietwat doorbroken. De vioollijnen doen denken aan Mellon Collie and the Infinite Sadness en deze Smashing Pumpkins titel beschrijft goed de kern van de muziek: het brengt op mij een gevoel van oneindige droevigheid over. Templo Diez has got the blues.

(Merijn van der Vliet)