Templo Diez is al een aantal jaren gestaag bezig in het schemergebied van americana, donkere singer/songwriter-klanken en broeierige pop. De zoektocht naar de definitieve eigen stijl betaalt zich steeds meer uit, want 'Merced' is zonder twijfel het sterkste album tot nu toe van dit collectief.

Vooral de uitbreiding een paar jaar geleden van een trio naar een sextet is een belangrijke stap geweest in het proces de definitieve muzikale vorm te vinden. In deze bezetting kunnen de vaak trage en op zich tamelijk eenvoudige liedjes de arrangementen krijgen die ze zo doen broeien en gloeien. Ook het feit dat Gloribel Hernàndez een deel van de vocalen voor haar rekening neemt heeft een meer dan positieve uitwerking gehad. De afwisseling - en soms samenzang - tussen de stemmen van Pascal Hallibert (donker en diep) en Gloribel (hoog en haast engelachtig) heeft voor een dosis variatie gezorgd waardoor een Templo Diez album over de volle lengte blijft boeien.

Houd je van bijvoorbeeld Cat Power, Will Oldham, Cowboy Junkies en Mazzy Star dan is het zeker zaak om deze formatie eens door te lichten. In dat muzikale vijvertje doet dit zestal inmiddels absoluut niet meer onder voor de bekendere collega's. Dit te meer omdat er op 'Merced' geen enkel zwak liedje te vinden is. Het heeft zelfs geen zin hoogtepunten aan te wijzen, want dat zijn er simpelweg te veel en is ook nog eens gebonden aan stemming of het tijdstip waarop je dit materiaal draait.

Het derde volledige album (na 'Hoboken' uit 2003 en 'Winterset' uit 2006) is een duidelijk geval van de aanhouder wint en driemaal is Templo Diez-recht. Eenieder die de groep nog niet kent moet het zeker eens proberen en voor diegenen die de band al volgden is het devies duidelijk: aanschaffen en diep genieten maar. 'Merced' is een hoogtepunt in het genre en onmiskenbaar de kroon op het principe van het halsstarrig zoeken naar de ultieme vorm.

(Roel)