De drie nummers op Freiheit, het warmhoudertje voor Templo Diez-fans, wekken een goede dosis nieuwsgierigheid op voor een volgende plaat de band. Er mag dan namelijk niet erg veel muziek op staan, maar de liedjes die erop staan wijken dusdanig van elkaar af dat een langspeler nog wel eens een eclectisch paradijsje kan worden.

Nu staat frontman Pascal Hallibert er al bekend om een bezig baasje te zijn, met onder andere Point Quiet en Praise The Twilight Sparow, maar hij blijkt zelfs veelzijdig genoeg om op een EP van een en dezelfde band nogal wat richtingen in te slaan. Een rode draad is er wel enigszins, in de vorm van Halliberts hypnotiserende zang, die klinkt alsof hij vanuit een diepe, afgesloten kelder komt. Freiheit opent met een rustig als een donkere singer-songwriter met Greyhounds. Het daaropvolgende Holler#1 is een rocknummer, met hier en daar zelfs de nodige noise. Templo Diez eindigt met de kant die we het beste van ze kennen en ook het beste waarderen: Americana. Deze EP is een leuk voorproefje, maar kom nu maar op met die hele plaat.

(Harm Groustra)