De duistere, cryptische (road)movie van Templo Diez

Het Haagse Templo Diez is deze week de Artiest van de Week op MusicFromNL en daarom hebben we naast deze Nummer voor Nummer-bijdrage ook een actie voor je, waarbij je een gesigneerd exemplaar van hun prachtige, melancholieke derde album kunt bemachtigen.

Templo Diez heeft met de verdubbeling van de bezetting een ferme stap gezet. Als sextet weet de formatie rond Pascal Hallibert volgens onze recensent "de vaak trage en op zich tamelijk eenvoudige liedjes de arrangementen" mee te geven "die ze zo doen broeien en gloeien". Die liedjes zijn gevat op de cd 'Merced' en uitgebracht bij Langweiligkeit Records.

De groep leverde al een aantal fijne albums af "in het schemergebied van americana, donkere singer/songwriter-klanken en broeierige pop", maar deze derde langspeler bendadert het meest de perfectie. De dienstdoende recensent roemt ook de afwisseling tussen de hoge, engelachtige vocalen van Gloribel Hernàndez en de donkere, diepe stem van Hallibert en benadrukt dat "op 'Merced' geen enkel zwak liedje te vinden is. Eenieder die de groep nog niet kent moet het zeker eens proberen en voor diegenen die de band al volgden is het devies duidelijk: aanschaffen en diep genieten maar. 'Merced' is een hoogtepunt in het genre."

De nu 7-koppige bezetting: Pascal Hallibert, Leejon Verhaeg, Paolo Panza, Gloribel Hernàndez, Roman Escalda Schipper, Miranda Visser en Hans Custers.

On Our Way: Dit is het meest folkachtige nummer dat ooit door ons werd opgenomen. Niet alleen door het prominente gebruik van een Oost-Europese vioolriff maar ook door het thema van het nummer zelf: het verhaal van een volk dat verdwijnt van zijn geboortegrond. Ik schreef het nummer met een fictief zigeunervolk in gedachten: de allereerste bewoners van Amerika, duizenden jaren geleden. Maar het is een universeel verhaal, dat de basis vormt voor heel veel mythen; een verhaal van vrijheid, identiteit en verloochening. Een leuk detail is dat juist dit verhaal in het Engels gezongen wordt door een Venezolaanse vrouw en een Fransman, met een manouche-achtige vioolpartij gespeeld door een Nederlandse violiste. World Music, dus, maar zonder djembés…

After Hours: Ik had een roadmovie in mijn hoofd voor dit nummer. Een highway trip om pijn te vergeten, om afstand te nemen van een verlies, om het leven opnieuw te omhelzen. Die highway bestaat echt (“driving on the 10”: Highway 10 tussen Houston en LA; en Indio is een stad langs die H10 in California). Ik heb daar vorig jaar gereden, tussen Tucson en Phoenix; niet ver genoeg om te zien of de sterren echt in Indio verdrinken…. Het lied wil je geruststellen, uitnodigen voor een reis, op zoek naar afstand en weidsheid (perfect te voelen in de drums van Paolo en de gitaarpartij van Leejon). Alleen in het laatste couplet besluiten de verteller even te stoppen, in de volgende stad. Om de trip langer te maken en meer kans te maken om genezen te worden? Of juist om de pijn levend te houden? De luisteraar mag kiezen. Van dit nummer is een video gemaakt (te zien op 3voor12TV en YouTube en hieronder. De interpretatie van de regisseur is veel donkerder dan ik had verwacht, maar dat is prima: kunst is niet het eigendom van de maker, maar van de lezer, de luisteraar of de kijker. Die bepaalt uiteindelijk de interpretatie en de boodschap. Soms wringt dat, maar het kan ook onthullend en verrijkend zijn...

Shangri-la: Voor mij is dit nummer de som van twee kleine wondertjes: Gloribels stem, vol inspiratie, en stijlvolle vioolpartijen die door Miranda “on the spot” werden verzonnen tijdens de opnames. Een heel eenvoudig en contemplatief nummer, dat over empathie en medelijden gaat. De inspiratie kwam uit een droom (ik kon heel hoog vliegen en de hele aarde zien), maar het zou niet werken zonder Glo’s stem en Miranda’s viool. Sommige mensen horen een Mazzy Star invloed. Die invloed was er niet toen ik het schreef (niet bewust, tenminste), maar achteraf zie ik wel connecties.

Hikikomori: Waarschijnlijk het oudste nummer op de cd, het werd in 2003 geschreven! Het gaat over een sociale ziekte in Japan, die tieners en twintigers treft (ze blijven constant in hun kamer thuis en communiceren alleen door internet). Als je het breder bekijkt gaat het ook over de druk van de maatschappij op mensen om steeds beter te presteren; over het leven dat dan een competitie wordt; over het altijd moeten voldoen aan eisen die van buitenaf aan je worden opgelegd. Dit kan levens vernietigen, op een zichtbare of onzichtbare manier. De verteller in het nummer start met misschien wel zijn enige gelukkige herinnering, en hij eindigt iets tussen vaststelling en bezwering (“better my world than this town”). De enige oplossing om zichzelf te redden van de vervreemding.

Hush: Om te beginnen: de fluitjes zijn geen “synthflutes”! Ze komen uit een mellotron, een soort oer-sampler uit de jaren '60 die tapes gebruikt. We don’t do synths. Punt. 'Hush' is een echte popsong, die heel vrolijk klinkt door het gebruik van bijvoorbeeld glockenspiel, mellotron en vibrafoon. Maar het heeft (hoe kan het ook anders…) ook een donkere kant: de tekst die gaat over een relatie met zware communicatieproblemen.. Misschien is er zelfs geweld in het spel, maar dat wordt niet duidelijk. De verbinding tussen muziek en tekst wordt natuurlijk gevormd door de stemmen, die of heel breekbaar klinken (Gloribels stem) of vol drama (mijn stem). Een beetje als de twee kanten van dit (fictieve) stel. De fuzz reversed gitaarsolo kleurt het popgeluid wat donkerder. Er zit verder, nogal bijzonder voor ons, geen gitaar in deze opname. (Op het podium is dat natuurlijk totaal anders!).

Shine At Last: Een karakteristiek nummer van ons: een personage, gevangen in zijn eigen stad en leven, loopt door de straten en beschrijft wat hij ziet. Meer en meer hallucinaties zwellen aan tot een orkaan, maar uiteindelijk keert de stilte terug. Zonder hoop op redding…. Misschien wel een variatie op het verhaal in 'Hikikomori'. Muzikaal gezien is dat heel anders met een typische postrock-structuur, econdenseerd in een song. De lage tonen zijn echt bepalend in het arrangement van 'Shine At Last', in het bijzonder de door Roman met strijkstok gespeelde contrabas.

101: Opnieuw een roadmovie, opnieuw een highway (H101, langs de pacific coast) maar dit keer vol angst en geweld. Misschien gaat het over een vluchteling. Een illegale immigrant? Een seriemoordenaar? De evil twin van 'After Hours' dus. Ons eerste rocknummer, denk ik, met heel veel 60ies beat en psyche-invloeden, maar ook met een filmische benadering (expositie, actie, fade-out, end). Bij dit nummer zie ik scènes van 'Lost Highway' (van David Lynch) in mijn hoofd. We hebben altijd een sterke connectie met films gehad en we spelen regelmatig met videoprojectie achter ons. Dat werkt altijd fantastisch. Ik hoop dat we ooit nog eens de kans krijgen om de soundtrack van een film te schrijven en te spelen. Als alles goed gaat spelen we begin november de muziek bij een theatervoorstelling; daar kijken we heel erg naar uit. (zie onderaan voor meer info)

War From Long Gone Days: Dit is een cryptisch nummer; ik hou van dit soort teksten die open staan voor interpretatie. Een storm in de ziel, maar de oorzaak daarvan wordt niet duidelijk. Daarom kan het over de conflicten, frustraties, verliezen van iedereen gaan daarom kan (hopelijk…) iedereen met de storm vliegen als het begint. De hook van het nummer was een behoorlijk risico (het zelfde pianootje het hele nummer door, Philip Glass-stijl), maar ik denk dat het werkt als een ruggengraat voor de song; ook als die aan het einde uit elkaar knalt. En het past bijzonder goed bij de zin “driving at night until the noise is gone”. De theremin van gastmuzikant Sebastiaan Schoemaker voegt nog een dosis waanzin toe aan Leejons geluidsexplosie.

Switchblade: Eerst was dit bedoeld als een typisch 60ies popnummer (à la The Ronettes), compleet met tamboerijn, strijkers en glockenspiel (maar zonder castagnetten!). Het gevaar zou alleen in de tekst zitten (en in een muziekdoosachtig arpeggio). Maar ik denk dat Phil Spector voor het middendeel voor een Scud gekozen zou hebben, in plaats van een .44 Magnum met een duet van fuzz gitaren en drums. Ik heb lang getwijfeld over mijn zang, maar die ik heb toch bewaard om er een soort split-screen drama van te maken en iets meer dynamiek in het verhaal te brengen. Twee mensen op de vlucht. Ze hebben met de verkeerde mensen gefucked en proberen nog een dag langer te overleven. Opnieuw: the road. Maar dit keer ruikt het naar bloed, cold sweat, speed, goedkoop parfum en palmbomen in de zonsondergang.

Void: O verrassing, dit is een hulde aan western movies, van duidelijk (alles van Sergio Leone, met een erg Morricone-klinkend glockenspiel!) tot duister (Richard Stanleys 'Dust Devil') en alles daartussenin. Het nummer beschrijft een storm die langzaam door een woestijndorp zweept. Zoals in alle zichzelf respecterende westerns, staat de storm voor drastische veranderingen, voor radicale zuivering (dit is de “void” van de titel) zelfs. Je kunt ervoor kiezen om jezelf te verbergen en in dit verloren dorp eindeloos te blijven dromen van grote steden, of je kan besluiten om met de storm mee te rijden, om de storm zelf te worden en vrij te zijn. Mensen houden van westerns omdat die op archetypen gebaseerd zijn (zoals Griekse tragedies) en keuzes en gedrag tonen, die makkelijk te volgen of te veroordelen zijn. Het echte leven is anders, helaas.

Goldmine: De conclusie, het eindpunt. En een nieuw begin? Een goudmijn zoeken, en nooit vinden. Het was voor mij pas duidelijk dat dit nummer de perfecte afsluiting van de trilogie (met 'Hoboken' en 'Winterset' als eerste twee delen) was, toen ik een gesprek had met Berry Kamer van Dwars (VPRO) over het derde deel, 'Merced'. Het was waarschijnlijk een onbewuste keuze. Ik ben bijzonder trots op wat we met dit nummer hebben gedaan. Je begint op de New Jersey turnpike, met een Velvet Underground achtige drumbeat, een spookachtige slide gitaar en lo-fi crooning en je eindigt met een volle strijkersectie (meesterlijk gespeeld door Saskia van der Giessen) met een atonaal en toch juichend instrumentaal deel. Een hele reis op zich, een perfecte samenvatting van wat we vanaf 'Hoboken' hebben gedaan, een wereld verborgen in een andere wereld. De vraag is nu: wordt de trilogie een tetralogie of beginnen we aan een nieuwe reis? Antwoord met het volgende album….