Dit album was al helemaal klaar toen het nieuws kwam dat het voormalig bandlid Gloribel Hernández was overleden. Templo Diez had 'Greyhounds' graag aan haar opgedragen, maar dat kon dus al niet meer. We houden dat dus maar in gedachten bij het draaien van het zoveelste bewijs dat Templo Diez een uiterst interessante groep is. Bij de eerder verschenen ep 'Freiheit', de voorloper van 'Greyhounds', werd al gesproken over de Velvet Underground en de geest van die groep duikt in flink wat tracks op. Templo Diez is wat directer geworden, het rockt wat meer en bij een flink aantal nummers valt het kwartje eerder dan we gewend zijn.

Dat is wellicht te verklaren doordat Templo Diez het volgende stramien heeft toegepast bij de opnamen: het raamwerk van de songs bestaat uit live-opnames, gemaakt in de eigen studio in Den Haag. Door ze daarna in te kleuren met een veelheid aan instrumenten kregen ze hun volle en cinematografische geluid; de typische Templo Diez stijl. De band heeft er duidelijk goed aan gedaan om de boeg een stukje te verplaatsen. Stilstand is tenslotte achteruitgang en zo voorkomt men dat je denkt, "ja, nu weten we het wel".

Overigens is het beslist niet zo dat het geluid erg drastich is veranderd. De rustige nummers zijn gewoon vergelijkbaar met eerder werk, maar de aanwezigheid van een paar wat meer rockende liedjes maakt het een pietsie toegankelijker. Wel wordt Gloribel Hernández echt gemist, haar fraaie stemgeluid was een welkome manier om de variatie te doen vergroten. De eerlijkeid gebiedt echter te zeggen dat zij de groep al verlaten had omdat ze terug was naar haar geboorteland Venezuela. Maar misschien had ze in de toekomst op afstand vocale bijdragen kunnen leveren.

De drie tracks van de ep zijn ook aanwezig op deze vierde langspeler. 'Holler' is een tikkeltje anders, vandaar dat dat nu 'Holler #2' heet, maar het titelnummer 'Greyhounds' en 'Light Stroking The Walls' zijn dus opnieuw aanwezig in de tracklist. Meest opvallend is de afsluiter '(Stay With Us) We'll Be Right Back' dat maar liefst 8:40 duurt. Het weet de rustige en harde kanten van het gezelschap op overtuigende wijze te combineren. Het is ook een duidelijk bewijs dat de wens van het collectief om de intimiteit en sfeer van de vorige albums met de intensiteit, dynamiek en energie die ze op het podium hebben aaneen te smeden prima geslaagd is. Zo is Templo Diez na de trilogie 'Hoboken', 'Winterset' en 'Merced' een iets andere weg in geslagen en ook die route bevalt ons weer meer dan uitstekend.

(Roel)