Rasmuzikant zijn, het is er niet velen gegeven, vooral niet als er toch maar bescheiden successen zijn en ik me niet kan voorstellen dat dit een gevulde boterham oplevert. Als het bloed echter gaat waar het niet gaan kan, dan laat je het niet bij een bandje en breng je geregeld nieuw werk uit. Dit levert dan weer juichende recensies op en de fans knikken tevree, maar veel verder kom je niet in carrièreland. Ik zal het eerlijk zeggen: het kan me geen reet schelen zolang er maar prachtig werk uitkomt. In dit geval heb ik het over de in Nederland verblijvende Fransman Pascal Hallibert die met zijn sterkste troef Templo Diez weer een dijk van een album uitbrengt. Dat het album Greyhouds eraan kwam, was er al bekend toen de e.p. Freiheit eind vorig jaar verscheen. Hallibert en zijn vijf consorten gaan verder op de weg die aangekondigd was met muziek die het midden houdt tussen The Velvet Underground (met de typische John Cale-vioolpartijen) en de gedrevenheid van een Dave Eugene Edwards (Sixteen Horsepower). Greyhounds is geen album dat schreeuwt om aandacht, maar wel zo'n album waar je jezelf in kunt verliezen. Je moet dan wel je voelhorens open zetten, waarna je in hun Amerikaans aandoende wereld je je even helemaal verliezen kunt.

(Ewie)