Je hebt van die muzikanten die je nauwelijks ziet of hoort, maar die met de regelmaat van de klok onder de radar iets goeds afleveren. Fransman in Nederland Pascal Hallibert is zo’n type. Ditmaal is het ‘zijn’ Templo Diez dat met een nieuw album komt. Greyhounds is alweer de vierde plaat van de band en mag er wezen.

Templo Diez is een listige band. De muziek heeft normaal tijd nodig om je bij de kladden grijpen en om dat iets te vergemakkelijken zijn de musici een iets toegankelijkere weg ingeslagen dan op hun uitermate donkere voorgaande albums. ‘Light Stroking The Walls’ is een goed voorbeeld van een opmerkelijk vrolijk nummer voor de band.

Aan die opgewektheid zit wellicht een hele dubbele kant aan. Templo Diez werd voorheen medegedragen door de met passie doordrenkte vocalen van Gloribel Hernández. Zijn verliet de band in 2008 en ging terug naar haar thuisland Venezuela. Greyhounds werd daarna geschreven en opgenomen, iets vrolijker met vooral Pascal Hallibert zelf op zang.

Het album was net af toen Hernández overleed. De opgewektere toen, door Hallibers zang aangezwengeld, is een opsteker voor dit album, maar tegelijk is het persoonlijk gemis stukken groter dan de muzikale winst.

Met Greyhounds is Templo Diez in ieder geval buiten de gebaande paden gegaan en dat siert de band. Op de EP Freiheit was dat al te horen en de vergelijkingen met The Velvet Underground waren – terecht – niet van de lucht. Qua stem zal er nooit iemand in de buurt van Lou Reed komen, maar de muziek van Templo Diez komt wel regelmatig in aanraking met het voorbeeld. Vaak een aangenaam zeurderige viool, ultiem beheerst bespeelde gitaar en drums en een zang die klinkt als een instrument in plaats van een leidraad geven het geheel iets heel zachts en moois, maar tegelijk een donker tintje die bij Templo Diez hoort.

Dat donkere tintje komt overigens het sterkst naar voren in de mooie afsluiter ‘(Stay With Us) We’ll Be Right Back’. Het nummer zeurt en Hallibert klinkt leeg en moe. Roman Schipper zet perfecte tweede vocalen neer en de viool van Miranda Visser doet zijn tergende werk. In het tweede deel van het ruim acht minuten tellende nummer gaan, zonder verder maar enige snelheid te maken, alle registers open. Maar tegelijk blijft het nummer loom, droevig, pijnlijk en o zo heerlijk.

Templo Diez blijft een listige band waar je absoluut even voor moet gaan zitten, wil het beklijven. Maar tegelijk is de lege diepte die in nummers als ‘See Me Walking’ zit zo ontzettend mooi. Er staan geen slechte nummers op en Templo Diez voldoet daarmee aan een ingezette trend.

(Koen Nederhof)