Greyhounds is het vierde album van Templo Diez, de Haagse band met een Franse voorman en ook nog een Italiaan in de gelederen. Het zeskoppige gezelschap maakt heel andere muziek dan we gewend zijn van bands uit de residentiestad: geen eendimensionale rock, maar duistere, gelaagde en breed uitwaaierende americana die het de luisteraar niet altijd even gemakkelijk maakt. De bandleden dragen het album op aan de eind vorig jaar overleden zangeres Gloribel Hernández, die een grote inbreng had op de tweede en derde cd van Templo Diez.

Ook zonder de Venezolaanse vocaliste en multi-instrumentaliste Hernández is Greyhounds een intrigerend album geworden. Zo zijn er verwijzingen naar het hypnotiserende geluid van The Velvet Underground, zoals in openingstrack 'Nueva York' en in 'Light Stroking the Wall'. Meer hedendaagse inspiratoren zijn bands als Sparklehorse, 16 Horsepower en Great Lake Swimmers. Met een vaak in galm gedoopt geluid weet Templo Diez erg knap een filmische en soms unheimische sfeer op te roepen.

Het aartsdonkere 'Holler #2' klinkt bijna bezwerend door de krassende viool en het onheilspellende koor aan het eind. Een melancholische trompet zorgt voor enige verlichting. 'Fine as Powder' heeft qua samenzang en melodie wel iets weg van Mark Lanegan en Isobel Campbell en 'Pulse of the Sun' is prachtige, stemmige alternatieve country met engelachtige tweede stemmen.

Voor slotnummer '(Stay with Us) We'll Be Right Back' neemt de band de tijd: het psychedelische intro, de dreigende akkoorden en de gitaareruptie aan het eind behelzen in totaal bijna negen minuten. Geen gemakkelijke kost, deze cd van Templo Diez, maar voor wie zich laat meeslepen is er beslist veel moois te horen.

(Machiel Coehorst)