Ik zou Pascal Hallibert, frontman van de Haagse en tegelijk internationale band Templo Diez, best eens achter de tapkast van een cocktailbar willen zien staan want de man toont zich op Greyhounds een ware meester in het smaakvol mengen van doordacht afgemeten hoeveelheden indie rock, noise pop, slow core, americana en altcountry. Op het vierde album van deze intrigerende band – opgedragen aan hun vorig jaar overleden Venezolaanse zangeres/bassiste Gloribel Hernàndez – is de invloed van acts als Sparklehorse, Pedro The Lion, Isobel Campbell & Mark Lanegan, Mojave 3, Red House Painters en de onvolprezen Velvet Underground onweerlegbaar aanwezig, zij het als een soort extra groepslid. Maar, en dat is een kwaliteit die niet voldoende kan worden geprezen, Templo Diez assimileert die invloeden tot een fantastisch klanktapijt dat moeiteloos overeind blijft te midden van al die grote voorbeelden.

Nueva York opent als enige song met donderende drums en elektrische gitaren die regelrecht uit White Light/White Heat van de eerder genoemde Velvets lijken te komen en die dit nummer iets hypnotiserend geven. Maar daarna gaat het tempo omlaag en dan is Templo Diez wat mij betreft op zijn best. Titelnummer Greyhounds klinkt als de verrijzenis van de diepbetreurde Mark Linkous: betoverend maar met vlijmscherpe hoektanden. Fine As Powder, een wonderschoon duet tussen Hallibert en violiste Miranda Visser, is een hoogtepunt in de hedendaagse (Nederlandse) rockmuziek. En in Light Stroking The Walls kijken de piepjonge Lou Reed en John Cale nog eens om de hoek die volgens mij zien en horen dat het goed is. Waarna de band onbeschaamd romantisch is in songs als Pulse Of The Sun (mooie pedal steel van Roman Schipper), She’s A Sparrow (een nummer waarvan ik keer op keer kippenvel krijg), See Me Walking en het absoluut fantastische epos (Stay With Us) We’ll Be Right Back dat van een ontregelende en eigenzinnige schoonheid is. Een bevinding die eigenlijk van toepassing is op héél dit album.

(Martin Overheul)